Uitglijders
Vrijdagavond ging ik met de auto ergens heen. Niet ideaal met de vrieskou en de gladheid, maar ja, ik vond het een belangrijke afspraak. De auto startte gelukkig, maar bij het wegrijden gleed ik al alle kanten uit. Ik reed dus op een slakkengangetje, hield het stuur krampachtig vast en dacht steeds: rustig aan, het is glad, het is glad!
Op de eerste rotonde slipte de achterkant van de auto een beetje weg en ik probeerde te bedenken wat ik ook alweer in de slipcursus had geleerd. Opperste concentratie en ik hield het stuur nog steeds in een ijzeren greep. De auto ging onrustig van links naar rechts. Ik reed inmiddels nog geen 15 km per uur.
En ineens dacht ik: wacht eens even. Ik weet toch wel beter?
Stevig zitten. Rustig ademhalen. Laat je lichaam het werk doen.
Ik zakte wat dieper in de stoel en liet mijn samengeknepen billen los. Ik voelde de auto waar ik in zat en ontspande. En direct hield het geglip en geschuif op. Mijn voeten en mijn handen stuurden automatisch bij waar nodig en ik kwam vrij gemakkelijk op mijn bestemming.
Mooi om te onthouden, want het werkt in de meeste situaties uitstekend:
Stevig zitten. Rustig ademhalen. Laat je lichaam het werk doen.