AFVALLEN, LIJNEN OF AFSLANKEN? MET DIEET OF ZONDER DIEET?

Stel dat je als gymdocent twee redelijk gelijkwaardige teams wilt maken van de leerlingen en dat je niet wilt dat daar eindeloze discussie over ontstaat. Dan is het een hele slimme oplossing als je twee mensen aanwijst die om de beurt een teamlid mogen kiezen. De snelste, sportiefste en sterkste kinderen worden dan als eerste gekozen en dan degenen die iets minder goed zijn en uiteindelijk degenen die eigenlijk niet zo bruikbaar zijn, maar die nog staan te wachten.

Voor de kinderen die altijd als laatste gekozen worden, kan dit wel hun beeld van zichzelf behoorlijk beinvloeden. Ik kan het weten, want ik was er zo eentje. ;-) Mijn klasgenoten hadden ook gelijk hoor, dat ze me als laatste kozen. Ik vond het eng als er een bal hard op me afkwam. Bij het volleyballen deed het pijn als de bal op mijn polsen klapte. En bij de Coopertest in de brugklas rende de gymleraar met me mee om me aan te moedigen zodat ik het eind haalde (“Kom op Meijke, hou vol, je bent al op de helft.” “Op de helft?!? Het wordt al zwart voor mijn ogen!”).

Mijn conclusie was duidelijk: ik ben niet sportief. Gelukkig was ik wel slim, dus had ik mijn verstand om op terug te vallen. En daar heb ik het prima mee gered. Alleen mis je wel wat als je niet zo op je lichaam vertrouwt. Sowieso ervaar je plezier en voldoening niet met je verstand, maar met je gevoel – en dat zit in je lichaam. Ik heb moeten leren om mijn lichaam weer ‘mee te laten doen’ zodat ik kon ontdekken wat ik eigenlijk leuk vond in het leven.

Wat ik bijvoorbeeld ontdekt heb, is dat ik het leuk vind om meteen het gras op te rennen als iemand zegt ‘zullen we voetballen’ (of volleyballen of tennissen of wat dan ook). Of om heel hard van een berg af te fietsen of te skieen, of van een duin af te rennen. Of over een hekje te springen, in een boom te klimmen of door het gras te rollen. Maar ik doe het eigenlijk nooit. Want wat zullen mensen wel niet denken. En ik kan struikelen of vallen en stel dat ze erachter komen dat ik geen bal weet te raken. Ik denk al zoveel jaren dat ik beter kan denken dan bewegen.

Ik doe wel dingen om hieraan te werken trouwens. Toch meedoen als mijn neefje of nichtje met de bal wil spelen bijvoorbeeld of van de een na laatste trede van de trap afspringen af en toe. Maar ik weet al een tijd dat ik eigenlijk een herkansing nodig heb: een soort gymlessen waar ik het niet fout kan doen. Waar niemand een team kiest en waar ik in mijn eigen tempo kan ontdekken dat mijn lichaam van alles kan. Want ik weet verstandelijk al lang dat ik best sportief ben, alleen ik voel het vertrouwen niet.

En het mooie is: die ‘gymlessen’ komen er! Ik heb een vriendin die ze prima kan geven en die snapt wat de bedoeling is. Ze gaat de lessen starten in Amsterdam onder de naam BodyConnect. Ik stond als eerste aangemeld, dat snap je.