Maagbandjes en maagverkleiningen
In de loop van de tijd heb ik met verschillende mensen gepraat die om gewicht te verliezen overwogen een maagbandje te laten plaatsen of die een ingreep wilden laten doen om hun maag en/of hun darmen te laten verkleinen. Het doel van zo’n operatie is dat je minder gaat eten. Als er een deel van je darmen wordt verwijderd, neem je bovendien minder voedingsstoffen op, wat er ook weer voor kan zorgen dat je lichaam minder energie krijgt als je eet.
Als iemand vertelt dat hij besloten heeft om de ingreep te laten doen, ontstaat er vaak een tegenstelling. Degene die voor de ingreep heeft gekozen is vaak blij en opgelucht, omdat hij of zij het idee heeft dat de gewichtsproblemen en de strijd eindelijk verleden tijd zijn. En ik vind het jammer dat ik iemand tegenover me heb die geen mogelijkheden meer ziet om zelf zijn gewoontes te veranderen om zich fit, gezond en aantrekkelijk te voelen. Wat mij soms terecht lijkt en soms niet.
Als je ervoor kiest om in je gezonde organen te laten snijden, of ze af te laten binden, doe je dat niet zomaar. Dat doe je als je denkt dat een chirurg je moet helpen omdat je het zelf niet kunt oplossen. Het moet een machteloos gevoel geven dat je jezelf niet meer kunt helpen, terwijl je lichaam almaar zwaarder wordt. Ik veroordeel het dan ook niet als iemand kiest voor een operatie. Maar het maakt me wel even verdrietig. Omdat ik hem of haar zo graag meer vertrouwen had gegund in een oplossing zonder operatie.
Daarnaast is zo’n operatie natuurlijk niet een alles omvattende oplossing. Een kleinere maag verandert jou niet. Hij zorgt ervoor dat je niet veel tegelijk kunt eten. Je kunt dus niet meer vluchten in een berg eten, als je dat daarvoor wel deed. Wel kun je vluchten in andere dingen, bijvoorbeeld tv kijken, slapen, roken of ruziemaken. Of je wordt heel onrustig omdat je niet meer kunt vluchten. Zo komt de confrontatie met jezelf alsnog.
Sommige mensen vinden dat zo lastig, dat ze alsnog willen eten en hun verkleinde maag stukje voor stukje oprekken tot ze weer kunnen eten. Of ze nemen chocolade milkshakes, die beter door een klein maagje glijden dan een boterham of een aardappel. Dan komen ze na een tijdje toch weer aan en hebben ze uiteindelijk een lichaam dat weer dik wordt en dan heeft zelfs een operatie niet kunnen helpen.
Voor iemand die sowieso weinig eet, is het verkleinen van je maag waarschijnlijk geen goede oplossing, want dan heeft je overgewicht niet te maken met teveel eten. (Mocht je nu denken: dat kan niet, iedereen die te dik is, eet teveel – dan kan ik dat ontkrachten. Er zijn mensen die heel weinig eten en toch niet afvallen. Hun lichaam is flink van slag.)
Wat ik iedereen (mensen met en zonder operatie) toewens, is dat je je strijd niet meer hoeft te voeren. Omdat je in plaats van te vechten tegen jezelf, goed voor jezelf bent gaan zorgen. Omdat je je eigen behoeftes bent gaan ontdekken en hebt geleerd om die te vervullen. Omdat je goed in je vel bent gaan zitten. En omdat je daardoor vanzelf bent gaan afvallen na een tijdje, om nooit meer dik te worden.
Ik heb jouw blog net met een knoop in mijn maag zitten lezen, het maakt mij verdrietig en boos tegelijkertijd. Zelf heb ik al 4 jaar een maagband ik kan dus uit ervaring spreken.
Naar mijn mening gooi jij alles op 1 hoop, alsof mensen die een maagband of gastric bypass hebben zielige mensen zonder ruggengraat zijn. Mensen die die naar jouw mening de verkeerde diëten hebben gevolgd en zomaar in een hun gezonde lichaam laten snijden (chirurgen snijden nooit en te nimmer zomaar in een gezond lichaam!), die naar jouw mening de makkelijk uitweg kiezen.
Je weet niet wat er aan vooraf gegaan is, voordat mensen deze beslissing nemen.Je weet niet wat voor ellenlange weg van verdriet en machteloosheid hier aan vooraf gegaan is voordat mensen deze beslissing nemen. Helaas ben jij waarschijnlijk niet goed geïnformeerd dat in Nederland mensen met overgewicht die een maagband of bypass laten doen dat mensen die in Nederland een maagband laten zetten, eerst naar een diëtiste, psycholoog of naar een obestiaskliniek moeten.
Mijn voortraject heeft een jaar geduurd! Mijn chirurg uit het Nije Smellinghe ziekenhuis in Drachten, wilde eerst goed onderzoeken of ik niet zelf kon afvallen door middel van het voortraject, want hij plaatste liever niet een maagband als het niet nodig zou zijn. Uit het intensieve voortraject is gebleken dat de maagband mijn hulpmiddel zou zijn. Ik viel namelijk door alle goede en zorgvuldige begeleiding niet af! Daarnaast wordt iedereen duidelijk gemaakt dat een maagband een hulpmiddel is en geen wondermiddel. Ik sta nu na 4 jaar nog steeds onder controle en het gaat goed met mij en mijn hulpmiddel.
Jij schrijft dat je graag mensen meer zelfvertrouwen had gegund, maar wie zegt jouw dat mensen die voor een operatie kiezen geen zelfvertrouwen hebben?! Doordat ze voor een operatie kiezen, hebben ze zelfvertrouwen! Ze durven voor zichzelf te kiezen! De weg naar beslissing toe is veelal lang (soms te lang), er vloeien tranen, gevoel van machteloosheid, een hekel aan hun dikke lichaam hebben, soms wel dood te willen, maar mensen worden trots op hun zelf als ze eenmaal voor de maagband of welke operatie dan ook hebben durven kiezen
Weet je, mensen die voor zichzelf hebben gekozen door middel van een operatie , omdat geen diëtiste of psycholoog meer hielp, zijn mensen waar wij allemaal trots op mogen zijn!
Misschien een tip om je voortaan eerst beter in de mens achter het onderwerp te verdiepen, voordat je zoiets schrijft en mensen onnodig kwetst met zo'n stuk tekst.
Annemarie Kuppel
een trotse vrouw met zelfvertrouwen en een maagband
Lieve Meijke,
Ik weet nog goed dat je heel bozig en verdrietig reageerde toen ik zei dat ik een maagverkleining wilde. Dat je vond dat ik in een gezond lichaam ging snijden. Had je dan echt niet door dat mijn lichaam verre van gezond was? Dat ik, door deze heftige beslissing, mijn lijf 40 jaar extra wilde geven?
Op de eerste informatiedag zat ik met 10 andere dikkerds in een zaal. We werden medisch door de molen gehaald: wegen (je wil niet weten hoe moeilijk dat is voor ons), meten, eetgedrag opbiechten, problemen opbiechten, bloedprikken. 8 van de 11 bleken diabetes te hebben en hun lijf dus stuk te maken. 2 ervan hadden pre-diabetes en ik was de enige met nog normale bloedwaarden.
De internist die mij opereerde zei dat er onderzoek wordt gedaan naar de darmopname. Het blijkt dat de darmfunctie bij extreem dikke mensen, die niet extreem veel eten, te optimaal is. Zij nemen alles op wat er in het eten zit. Voor hen is een gastric bypass een prima oplossing. Je kunt de darmen niet meer slechter laten werken, wel de lengte aanpassen. Ik bleek zo'n gevalletje "overoptimaal darmfunctioneren" te zijn.
Tuurlijk at ik ook verkeerd, te vet.
nu, 3 jaar later en 55 kg minder, ben ik echt een ander mens. De operatie heeft mij wel veranderd. Mijn denken, mijn doen, mijn eten.
Mijn lijf ging zelf aangeven dat het behoefte had aan groente, aan fruit, aan eiwitten. Of juist aan even helemaal niets.
Het fijnste is dat ik, na 30 jaar bewust te zijn geweest van al het eten, het ongezond eten, het dieten, het in gezelschap overdreven op het eten letten (niet teveel, want anders gaan mensen je nog veroordelen), ik dat niet meer heb. Ik weet wat er is, ik weet hoe het smaakt en ik weet wat ik kan hebben. Ik hoef nooit meer "nee" te zeggen tegen eten en "ja" te denken. Nee is nee, ja is ja. Zonder schuldgevoel. Heerlijk! Dat gun ik iedereen op de wereld.
Ik snak soms nog steeds naar iets ongezonds als ik me ellendig voel, maar weet dat het na een kleine portie al mis is. Mijn lijf reageert heftig op fout eten. Soms accepteer ik de gevolgen en eet tot ik misselijk ben (het nare gevoel van misselijk zijn is soms fijner dan het andere nare gevoel). Dat deed ik vroeger ook, nu ben ik alleen al misselijk na 30 g chocola en stop dan, vroeger na (bij wijze van spreken, want ik hield het niet bij) 400 g. Zie het verschil!
Op andere momenten kruip ik in een hoekje en wacht tot het overgaat. Of ik heb geleerd om hulp te vragen, bij vriendinnen uit te huilen als het niet makkelijk is.
Jammer dat jij er niet meer voor mij bent op zulke momenten. Jammer dat je mijn traject niet hebt willen volgen. Je had dit stukje misschien anders niet, of heel anders, geschreven.
Martienne
Hallo Meijke,
Als ik zo de reacties lees nav jouw blog, kan ik mij daar heel goed in vinden.
Ik sta ook aan de vooravond van een gastric-bypass en heb daar het hele traject, zoals door Annemarie en Martienne hiervoor beschreven, doorlopen.
Ik hoop niet dat ik je met dit bericht boos en/of verdrietig maak, maar juist blij.
Dat ben ik nl. ook.
Obesitas (in welke vorm dan ook) wordt tegenwoordig gezien als een ziekte. Daarom zijn we naar de dokter gegaan!
Gedurende het screeningstraject wordt je van binnen en buiten getest of je aan de zware criteria voldoet.
De dokter noemde mij, met mijn gewicht van 144 kg, een BMI van bijna 45, hoge bloeddruk, diabetes II en OSAS (Obstructief Slaap Apneu Syndroom), gelukkig nog een licht geval.
Helaas werken lichaam en geest niet in mijn voordeel. Anders had ik het inderdaad wel middels een andere methode gered.
Ik heb dus een zetje nodig in de goede richting.
De beschreven lijdensweg van diëten en alternatieve voedingsgewoonten heb ik ook gehad. Zo erg dat ik uiteindelijk zelf de opleiding tot gewichtsconsulent ben gaan volgen.
Mijn studie heeft mij tot op heden één ding voor mijzelf opgeleverd en dat is dat ik niet verder aankom! Hoera! Toch een klein succesje!
Ik hoop Meijke, dat je begrijpt dat de beslissing om een operatieve ingreep te laten doen, niet lichtzinnig is genomen. Noch door mij, noch door mijn mede-patiënten.
Wij zijn blij en gelukkig met de oplossingen die geboden zijn/worden en kunnen daar, hopelijk nog heel lang, mee leven in goede gezondheid en met een goede conditie.
Daarom: wees niet verdrietig of boos, maar blij omdat ook voor ons, waarbij er een schijnbaar te hoge drempel voor lichaam en geest was ontstaan, er nog licht aan de horizon schijnt.
Met vriendelijke groeten,
Paul van Kuik
Hoi Annemarie, Martienne en Paul,
Fijn dat jullie een uitgebreide reactie hebben gegeven op mijn blogtekst. Ik denk dat het goed is voor mensen die een maagbandje of operatie overwegen, om ook jullie kant te zien. Want zoals ik al zei: er is altijd een tegenstelling als iemand mij vertelt over zijn besluit. Degene die het besluit neemt is vaak heel opgelucht en heeft nieuwe hoop voor de toekomst.
Vrijwel alle mensen die het besluit nemen, hebben al een hele lange geschiedenis waarin ze van alles hebben geprobeerd om grip op hun gewicht te krijgen. Voor iedereen die een blijvende verbetering in zijn leven bereikt met behulp van de ingreep, ben ik echt blij. Dus zeker ook voor jullie, Annemarie en Tienne! Voor Paul hoop ik dat het ook veel goeds brengt.
De andere kant van het verhaal is dat ik regelmatig mensen ontmoet die nog essentiele vaardigheden missen, die te leren zijn, en die om die reden denken dat ze alleen door een externe ingreep hun gewicht kunnen aanpakken. Bijvoorbeeld voelen wat je lichaam zegt, voldoende ontspannen of omgaan met onrust en emoties. Je kunt je heel machteloos voelen als je je daardoor vervelend voelt en ook nog verkeerd blijft eten. Dat is wat ik bedoelde met 'ik zou mensen graag vertrouwen in eigen kunnen gunnen'.
De mensen die geen goed of blijvend resultaat hebben gehad met hun ingreep (en die zijn er echt) vinden het vaak niet fijn om erover te praten. Daardoor hoor je meestal de verhalen van de mensen die er blij mee zijn (want die zijn er, kijk maar naar de verhalen van Martienne en Annemarie). Dat kan ervoor zorgen dat mensen alleen de positieve kant zien van een mogelijke ingreep en denken dat het een 'makkelijke' oplossing is. Degenen die al een ingreep hebben laten doen, weten dat dat niet waar is. Jullie hebben een heel proces doorgemaakt.
En helaas zijn er ook nog steeds mogelijkheden om zo'n ingreep te laten doen als je niet eerst een goed voortraject gehad hebt, waarbij je zo goed mogelijk leert met je lichaam en jezelf om te gaan. Voor die mensen wilde ik een aantal andere overwegingen noemen.
Mensen daarbij kwetsen was niet mijn bedoeling. En zoals ik al zei: ik veroordeel mensen die voor een ingreep kiezen zeker niet. Als je je er goed in verdiept, is het een zware beslissing die je neemt omdat je het de beste optie vindt voor je gezondheid.
Een van mijn doelen in mijn werk is om te voorkomen dat mensen zo'n beslissing hoeven te nemen. Maar een ingreep is lang niet altijd te voorkomen. door de manier waarop het menselijk lichaam zich ontwikkeld heeft door de generaties heen – en door de manier waarop we onze omgeving hebben ingericht. En iedereen die daarom een weloverwogen keuze maakt voor een ingreep, gun ik de best mogelijke uitkomst, veel gezondheid en heel veel levensgeluk.
Dank voor jullie reacties!
Groeten,
Meijke
Als er iemand respect heeft voor andere mensen is dat Meijke toch wel! Dat zij dit bespreekbaar maakt, vind ik juist getuigen van heel veel respect. Een voorbeeld voor anderen. Als je zo dik bent geworden dat je niet meer weet hoe je je probleem op kunt lossen zonder maagbandje dan heb je al veel meegemaakt. Je bent immers niet ineens zo dik. En al die tijd hebben mensen (zoals artsen) je in de steek gelaten omdat ze het niet met je bespraken. Wel zo gemakkelijk om maar te zwijgen. Dat vind ik respectloos. Er is een reden dat iemand te dik is en het is dan waardevol om naar de oorzaak te zoeken, zodat het probleem blijvend kan worden opgelost en mensen een gezonder gewicht kunnen krijgen.
Groeten Liesbeth
Hoi,
Ik heb jaren gedacht aan een maagbandje en vorig jaar eind januari het besluit genomen het niet te doen.
Met behulp van een heel team (diëtiste, sportcoach, huisarts, internist, psychologe en heel veel familie en vrienden) ben ik zelf aan de slag gegaan. Stapje voor stapje en met terugval.
Ik die altijd riep dat ik niet kon afvallen, viel af. Van 132,5 kilo naar 85 kilo.
Het kan dus zonder operatie.
Ik veroordeel niemand die een operatie heeft gehad of wil ondergaan (en volgens mij doet Meijke dat ook niet), maar ik vind – mijn mening dus – dat een operatie te snel wordt geadviseerd.
Ook ik heb het traject bij de Nederlandse Obesitaskliniek doorlopen. Ik weet hoe vervelend het is om al die stapjes te doorlopen, hoe moeilijk het is om een besluit te nemen.
Tegelijkertijd is er in mijn ogen geen goede opvang als je er voor kiest om niet voor de operatie te gaan, maar een 'gezond leven plan' op te stellen.
Groeten,
Irene
Hoi Irene,
Wat ontzettend knap dat je al die stappen hebt genomen en wat fijn voor je dat je lichaam met je mee veranderd is.
Groetjes,
Meijke
hallo ook ik krijg een maagverklening sta al op de lijst ik was er altijd op tegen maar toen ik in december 2008 tehoren kreeg dat ik nierkanker had ben ik toch gaan naar denken heb zelf alle stappen genomen om aftevallen veel begeleiding gehad maar het lukte mij niet mijn gezondheid ging steeds slechte achteruit terwijl ik pas 45 ben en de dokter steeds zei doe wat aan u gewicht anders word u niet oud had erg hogebloeddruk verhoogde suikers pijn bij het lopen erg benauwt waar ik paar keer voor ben opgenomen geweest veel vocht vast houden dus maagverkleining is mijn enige oplossing om straks weer een normaal leven telijden ook omdat ik maar 1 nier heb ,afzender hennie uit ede
Hallo Hennie,
Het zou geweldig zijn als de maagverkleining je helpt om je beter te voelen! Heel veel sterkte en zorg goed voor jezelf.
Groeten, Meijke